Onlangs zijn twee groepen van onze branche erkende opleiding Gespecialiseerd Verzorgende Psychogeriatrie (GVP) bij Menskracht 7 te gast geweest bij Oudtopia. Deelnemers kunnen kennismaken met de ‘oudere cliënt’ in het zogenaamde Oudtopia; je kunt daar je toekomstige zelf ontmoeten en zien hoe fit je eigenlijk bent.
Een groep medewerkers en gasten van stichting Nusantara. Waarvan 10 verpleegkundigen uit Indonesië die als uitwisselings project bij Nusantara een jaar aan het werk zijn en de opleiding GVP bij Menskracht 7 volgen. Met als doel om met de opgedane kennis in juni a.s. terug te keren naar Indonesië en hun opgedane deskundigheid in te zetten voor de kwaliteitsverbetering van de zorg voor psychogeriatrische cliënten daar.
En een groep GVP-opleiding bij zorgorganisatie Activite. Waar Menskracht 7 al de zesde GVP-groep opleidt sinds de start van de GVP-opleiding.
De trainer zegt:
“Vandaag met medewerkers van Activite die de GVP -training volgen bij Menskracht 7, een mooie belevenis gehad in oudtopia, we zijn meegenomen in de wereld van het oud zijn, het was een geweldige ervaring, met dank aan Jutta en Guusje van Oudtopia.”
Ook maakte Mimi Davids, deelnemer van de GVP-opleiding Nusantara het onderstaande verslag!
OUDTOPIA 11/12/2019
Mimi Davids, deelnemer van de GVP-opleiding Nusantara maakte het onderstaande verslag:
Een dag die zo vroeg begon en tot laat duurde. Een dag vol van openbaringen. Een dag van bewustzijn, want soms zijn wij niet bewust van de gevolgen van ons gedrag. Wij bedoelen het goed maar toch geven wij vaak teveel prikkels.
Vandaag zijn Naomi en ik vroeg met de trein naar Den Haag vertrokken. Daar ontmoeten wij de rest van onze klasgenoten die ook vroeg uit huis waren gegaan. Iedereen was blij en enthousiast, vol van nieuwsgierigheid van wat OUDTOPIA eigenlijk inhoudt.
Bij aankomst werden wij ontvangen door enthousiaste medewerkers (de Oudtopians). Het ontvangst was warm en liefdevol en er was koffie en thee bij binnenkomst. De activiteiten van deze dag werden op twee locaties uitgevoerd.
Het eerste deel was in de Mooof
De Mooof is een hoog gebouw en wij waren daar op de vijfde verdieping, die als een parkeergarage voelde. Om naar de dagruimte te komen gebruik je de trap. De muur langs de trap is versierd met muurdecoratie van vroeger. Er hangen oude klokken, gordijnen, een lamp en er is oud behang. In de dagruimte waar je binnen komt is een inboedel van toen en de keuken is ingericht met spullen uit de jaren 30 of 40.
In de dagruimte schrijf je je in en krijg je een Oudtopia-reispas, met een nummer van de groep waar je bij hoort en een naametiket. Daarna komt de inleiding van de activiteiten van de dag.
Toen was het tijd om te gaan beleven hoe het is om oud te zijn. De activiteiten zijn bedoeld om inzicht te krijgen in hoe zwaar en moeilijk het kan zijn om oud te zijn, vooral als je een gebrek hebt.
Mijn groep van zes mensen begon in de Witte waas. Hier ervaar je hoe het is om een oude dementerende bewoner te zijn die in zichzelf zit, met veel herrie en geluidsoverlast van de mensen om je heen. Sommige mensen praten tegen je, het raam staat open, de radio en t.v. staan aan en medicijnkarren gaan open en dicht; telefoons gaan over en piepers gaan af; deuren gaan open en dicht. Dit was heel confronterend voor mij, want ik heb vaak in zo’n huiskamer gestaan. De acties zijn altijd goed bedoelt maar door dit te ervaren is het voor mij een soort van openbaring dat wij onbewust teveel prikkels geven aan de bewoners.
Speelplaats
Als tweede ging mijn groep naar de Speelplaats. Hier heb ik ervaren dat, ondanks goede bedoelingen, de wijze van begeleiding van ouderen met dementie onrust en ontevredenheid kan veroorzaken. Ik heb geleerd dat het beter is om in kleine groepjes te werken of mensen individueel te begeleiden. Zo kun je beter persoonsgerichte aandacht geven. Dit bevordert de kwaliteit van zorg.
Daarna deden wij de BoswanKeling. Hier krijg je een bril waar je niet goed ziet. Door de bril verlies je ook je evenwicht. 
Je wordt door een ander begeleid bij een wandeling door het bos. Hier kwam een onzeker gevoel in mij naar boven want je moet erop durven vertrouwen dat je veilig bent bij jouw begeleider.
Onze vierde beleving was in De Bioscoop. Hier hebben we een film gezien over vier oude mensen met verschillende problemen. Zij vertellen hoe ze omgaan met hun problemen. Ze hebben ook verteld over hun angst: bijvoorbeeld een vrouw met een CVA die niet meer zelfstandig haar been kan draaien en toch moeite heeft om hulp te vragen.
Daarna ging ik met mijn groep naar de Out of the box verhuizers. Hier hebben wij met behulp van een koptelefoon de belevingen van een vrouw gehoord die naar een verzorgingshuis moest verhuizen: hoe je op een dag alles wat je kent achter je moet laten; over het gevoel dat je krijgt als je jouw bekende omgeving moet verlaten en naar een plek gaat waar je niet voor hebt gekozen. Hier moeten wij, als Verzorgenden, meer bij stilstaan.
Toen was het pauze en waren de voorbereidingen voor het leven in Oudtopia, de tweede locatie van deze dag.
Deel twee in Oudtopia
Voor het leven in Oudtopia hebben wij een pasfoto voor de reispas gemaakt. Op de reispas staan gegevens als: een leeftijd boven de 80 jaar, een levensverhaal en een aantal kwalen en gebreken die vaak voorkomen tijdens de ouderdom. Toen gingen wij op reis naar ons nieuwe huis.
Ik vond het wel eng om gewoon mee te gaan omdat je niet weet waarheen. Te bedenken dat veel van onze bewoners dit gevoel ook hebben (gehad) is naar. Dat iemand die een maand geleden nog in zijn eigen huis woonde, in een situatie kan belanden waar je nooit meer alleen naar buiten mag, waar je bijna geen privé hebt en weinig of geen keuze over wat je eet en in sommige gevallen over wat je aantrekt.
In Oudtopia gingen wij eerst eten. Dat kostte moeite vanwege onze kwalen en gebreken die we ‘gekregen’ hadden (zoals: slecht zien, slecht horen, arm in mitella, gewichten om de polsen). Daarna moesten wij slapen, medicatie innemen en wandelen met z’n allen, ook al had je geen zin. ‘Het is goed voor u’, werd er gezegd.
Tot slot zijn wij naar een Verhaalkamer gegaan: middels allerlei opdrachten, puzzelstukjes en vragen moesten wij er, in beperkte tijd, achter komen wie er vroeger in deze kamer woonde.
Deelneemster Mimi met diverse ‘mankementen’
Wat een dag!